Do zakompleksionej

Zwykle unikasz luster, ale przychodzi ten moment w ciągu dnia, zazwyczaj późnym wieczorem, gdy ściągasz z twarzy brud miasta i resztki emocji. Zatrzymujesz się na dłuższą chwilę.  I patrzysz. I nos trochę jakby garbaty. Cera o wiele lepsza niż za czasów, gdy byłaś słodką szesnastką, ale wciąż daleko jej do ideału. Na lewą pierś grawitacja działa jakby bardziej niż na prawą, a oczy wcale nie mają ciekawego koloru. Przez moment przemyka Ci przez głowę była Twojego chłopaka. I ta dziewczyna, którą spotkałaś w windzie. I tak jakby ich włosy były bardziej lśniące a pupy zgrabniejsze. Katujesz się Chodakowską czy inną Mel B i czasem czujesz się jak oszustka nakładając korektor na twarz ale przecież nikt nie jest idealny. I słyszysz ciągle, i wiesz doskonale, że wszystkie te kobiety z reklam i czasopism to często dzieło obróbki zdolnego fotografa, ale jednak ktoś na tych reklamach pozwolił im być. Już jakiś czas temu natknęłam się na pewne zdjęcie dodane przez kogoś w ramach konkursu na selfie z (wklej dowolne słowo) i zupełnie nie zorientowałabym się, że bohaterka zdjęcia cierpi na lekką nadwagę, gdyby nie setki kpin i obraźliwych komentarzy zamieszczonych pod postem. I tak myślę sobie teraz, że być może to nie te rozkładówki gazet, pokazy Victoria's Secret czy reklamy H&Mu zrobiły nam taką krzywdę, że musimy stać przed tym lustrem wieczorami i nie lubić samych siebie.