Pomalo

"Zadar has the most beautiful sunset in the world, more beautiful than the one in Key West, Florida, applauded at every evening." - Alfred Hitchcock
"Jak dorosnę, chcę być Chorwatem" - Kasia S.

W styczniu podczas podróży do babci zgadało nam się w aucie o snach. Tego dnia śniło mi się akurat, że podróżuję po Bałkanach unoszącym się w powietrzu pociągiem, a Heath Ledger jest moim chłopakiem (najlepiej, nie?). Rodzice z kolei, nie znaleźli się tej nocy w żadnym raju. Ani nie w pięknej Chorwacji, ani nawet nigdzie w pobliżu Sopotu (co mogłoby okazać się w zasadzie całkiem przyjemnym snem). Mama musiała oskórować na obiad trzy szczury, a tata z kolei, zgubił się we Frankfurcie na lotnisku i nie mógł wrócić do domu, bo wszyscy mówili do niego po niemiecku (a tata, jak to prawdziwy patriota, po niemiecku nie gada). No i tak czekała mama na niego z tymi nieszczęsnymi szczurami na obiad, a tata u Niemców. (Zastanawia mnie, gdzie w tym czasie była Amelia?)

Być może to nie przypadek, że pod sny i marzenia przypada w języku angielskim i chorwackim to samo słowo. Choć co prawda Zadar ani mi się nie przyśnił, ani też zbytnio o nim nie marzyłam. Znalazł się gdzieś pomiędzy. Mając w głowie szare bloki, które mijałam wychodząc z uczelni ciężko mi było na początku uwierzyć, że to, co zobaczycie poniżej, nie jest filmowym kadrem. Życie w Chorwacji można w zasadzie opisać tylko jednym słowem - pomalo (w wolnym tłumaczeniu, po prostu powoli). Wyobrażacie sobie rzeczywistość, w której wykładowca spóźnia się na własne zajęcia 40 minut, a uczniowie, zamiast wyklinać i uciekać po 15 minutach, kupują kawę i cierpliwie czekają na nauczyciela? Bo tak właśnie wygląda moja rzeczywistość od niemal trzech miesięcy (Chorwaci bardzo lubią się spóźniać). Planowanie kolejnych wycieczek, całodzienne opalanie, spacery po Rivie i zero, absolutne zero stresu. Choć sesja za pasem, włosy z głowy nie wypadają, a paznokcie wciąż całe (w Polsce byłabym już łysa z nerwów). Jeśli więc macie problemy ze stresem (przez które ja przechodzę w zasadzie od momentu kiedy 23 lata temu zostałam wydana na ten świat) - olejcie wizyty u terapeuty, Prozac na dłuższą metę też nic Wam nie da. Jedyne co wasz doktor może Wam przepisać na 'polską' chandrę, to urlop w Chorwacji. No i Zarka blisko... Jak w niebie po prostu. Chociaż nikogo pewnie nie zdziwi jak teraz napiszę, że najchętniej wróciłabym już do ukochanego Mrzeżyna i poszła do jakiejś roboty... No bo ileż można się tak opierdzielać pogrążać w bezczynności?

Zostawiam Wam fotki z Zadaru i wycieczki do Splitu. Następnym razem Bośnia - może tym razem sprężę się z notką szybciej niż po trzech miesiącach...

ZADAR

Mój wydział - nad samym morzem, pod palmami. Jedyny minus? Pan portier/Cerber, który nie wpuści Cię do środka w krótkich spodenkach, nie ważne, że na zewnątrz jak u Hadesa za piecem.

Zanim wyjadę, dowiem się o co chodzi z tą muszlą. 

Pamiętam w jaką panikę wpadłam gdy pierwszego dnia w Zadarze, jedyną osobą jaką spotkałam na ulicach starego miasta była Pani ze zdjęcia powyżej. Teraz za to, narzekam na tłok. 

Tutaj naprawdę mają najpiękniejsze zachody słońca...

#nofilter !

W wolnym czasie przyklejam dzioby do jajek razem z dziećmi z pobliskiego przedszkola.

Kiedy jeszcze byłam blada.

I chuda.

Wolny czas spędzamy na plaży...

...na kawie...

...na jedzeniu...

...znów na jedzeniu...

...i na menzie - dwudaniowy obiad z deserem za 5 złotych polskich to prawdziwy deal

(dlatego właśnie przytyłam).

Czasem wypada również pójść na zajęcia, ale jak tu się uczyć kiedy za oknem taki widok?

Domy w najbogatszej dzielnicy Zadaru sprawiają, że do teraz nie mogę zebrać szczęki z podłogi.

Dwa tygodnie temu Zadar odwiedził znany autor skandynawskich kryminałów - Jo Nesbo. Nie mogę się nazwać jego fanką, gdyż nigdy nie przeczytałam żadnej z jego książek. Na spotkanie i po autograf poszłam dla mamy. 

Nie pytajcie dlaczego tak. 

SPLIT

Nieznajoma, ale bardzo urocza para.

Święty Mikołaj nie mieszka na Biegunie Północnym, tylko w Splicie.

Dzielny David.

Jeśli będziecie kiedykolwiek w Splicie - musicie pójść na te hamburgery, niebo w gębie.

fot. Monika D. i mój super-ekstra Iphone z wypasioną aplikacją, która stylizuje fotki na lata 90. Dlaczego nie wzięłam lustrzanki? Bo jestem głupia.